NEUTRON [łac.-gr.], n, elektrycznie obojętna cząstka subjądrowa z grupy barionów, składnik jąder atom.; jest jednym z dwóch stanów ładunkowych nukleonu (PWN: proton); masa 1,6749286·10^–27kg, spin ¹/₂ħ (ħ=h/2π, h - stała Plancka), liczba barionowa (PWN: bariony) 1; wraz z protonem tworzy dublet izospinowy (PWN: izospin); swobodny neutron jest cząstką nietrwałą i ulega rozpadowi β^– (PWN: promieniotwórczy rozpad) na proton, elektron i antyneutrino elektronowe; średni czas życia 0,93·10³s. Neutrony są skutecznymi pociskami wywołującymi reakcje jądr. (będąc elektrycznie obojętne mogą stosunkowo łatwo przenikać do jądra atom., gdyż nie istnieje dla nich kulombowska bariera potencjału); wykorzystywane w badaniach jąder atom. i sił jądr., a także w badaniach struktury ciał stałych i cieczy; odgrywają podstawową rolę w produkcji nuklidów promieniotwórczych. Odpowiadająca neutronom antycząstka - antyneutron - różni się od niego znakiem momentu magnet.; powstaje w wyniku zderzeń cząstek o dostatecznie dużej energii lub w wyniku rozpadu innych ciężkich antybarionów. Neutron został odkryty 1932 przez J. Chadwicka, antyneutron - 1956 przez B. Corka, G.R. Lambertsona, O. Piccioniego i W.A. Wenzela. Zob. też PWN: cząstki elementarne.