Harold C. Urey, wybitny fizykochemik amerykański, odkrywca deuteru, urodził się 29 kwietnia 1893 roku w Walkerton w stanie Indiana. W 1917 roku po skończeniu studiów zoologii w czasie I Wojny Światowej pracował w fabryce materiałów wybuchowych. W czasie tej pracy zainteresował się chemią. Po doktoracie z chemii na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley spędził rok na stażu w Kopehadze u Nielsa Bohra. W 1929 roku został profesorem na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku. Zapoczątkował dziedzinę chemii izotopów.

Za odkrycie deuteru w 1934 roku otrzymał Nagrodę Nobla. Udało mu się rozdzielić jeszcze wiele innych izotopów.

W czasie II Wojny Światowej w ramach "Manhattan Project" (prace nad produkcją bomby atomowej) kierował pracami nad rozdzieleniem uranu ²³⁵U od uranu ²³⁸U. Po zrzuceniu przez Amerykanów bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki, Harold Urey przeszedł do obozu przeciwników broni jądrowej. Przez wiele lat bezskutecznie walczył o międzynarodową kontrolę atomową. Był także zwolennikiem "rządu światowego". Niestety, odkryty przez Ureya deuter poslużył do produkcji bomby wodorowej, znacznie groźniejszej od bomby uranowej.

Po wojnie Urey skoncentrował się na technikach izotopowych w geochemii, a następnie w kosmochemii.

Swe życie zakończył 6 stycznia 1981 roku w La Jolla [1,11].

Na górę