Henri Becquerel urodził się 15 grudnia 1852 roku w Paryżu. Po ukończeniu liceum Ludwika Wielkiego wstąpił w 1872 roku do elitarnej Szkoły Politechnicznej, a następnie do Szkoły Budowy Mostów i Dróg, którą ukończył w 1877 roku.

W roku 1875 otrzymał stanowisko repetytora w Szkole Politechnicznej. 15 marca 1888 roku odbyła się na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Sorbony obrona jego pracy doktorskiej na temat absorpcji światła w kryształach.

W 1895 roku Henri Becquerel został profesorem w Szkole Politechnicznej. Rok później rozpoczął badanie ewentualnego związku między fluorescencją i promieniami Roentgena. Do dyspozycji miał on całą kolekcje soli fluoryzujących, zgromadzonych przez swojego ojca. Traf chciał, że wybór Becquerela padł na sól uranylową. By spowodować fluorescencję badanej soli badacz wystawił ją na kilkugodzinne działanie słońca, umieszczając preparat na płycie fotograficznej owiniętej w gruby czarny papier. Następnie wywoływał kliszę i sprawdzał jej stan. Zgodnie z oczekiwaniem stwierdził, że w miejscu, gdzie była badana sól, klisza jest zaczerniona. By mieć całkowitą pewność wielokrotnie powtarzał doświadczenie. Lecz 26 i 27 lutego niebo było pochmurne. Czekając na rozpogodzenie, Becquerel odłożył płytę fotograficzną wraz z umieszczoną na niej solą do szuflady. Słońce ukazało się dopiero 1 marca. Zamiast jednak wystawić starą płytę na światło, Becquerel postanowił użyć nowej kliszy fotograficznej, aby doświadczenia odbywały się w ściśle określonych warunkach. Niezależnie od tego wywołał starą kliszę, ku swemu zdziwieniu stwierdził, że klisza jest jeszcze bardziej zaczerniona niż w poprzednich doświadczeniach. Stwierdzenie to historycy nauki o promieniotwórczości uważają za odkrycie promieniotwórczości i jako jego datę podają 1 marca 1896 roku.

W doniesieniu Becquerela z 23 listopada czytamy, że "uran i jego sole wysyłają nieustannie niewidzialne promieniowanie, które przenika przez ciała nieprzezroczyste i rozładowuje na odległość ciała naelektryzowane". Uczony nazwał te promienie uranowymi.

W 1903 roku połowę nagrody Nobla z fizyki otrzymał Henri Becquerel "za odkrycie samorzutnej promieniotwórczości", drugą zaś połowę otrzymali małżonkowie Maria ze Skłodowskich i Pierre Curie "za wspólnie wykonane prace dotyczące zjawisk promieniowania odkrytych przez H.Becquerela".

Dyplom Nagrody Nobla dla Państwa Curie i H. Becquerela nadany 10 grudnia 1903 r.
Rys.: [12] Internet.

Becquerel wspólnie z Pierre Curie ogłosili doniesienie o fizjologicznym działaniu promieniotwórczości. Później narodziła się metoda lecznicza polegająca na stosowaniu radu i innych naturalnych substancji promieniotwórczych do leczenia przeważnie nowotworów złośliwych [1,11,12].

Na górę