Jean-Frederic Joliot urodził się 19 marca 1900 roku w Paryżu.

W 1917 roku Fryderyk w miejskiej szkole im. Lavoisiera w Paryżu przygotowywał się przez dwa lata do egzaminu wstępnego do Wyższej Szkoły Fizyki Przemysłowej i Chemii Przemysłowej miasta Paryża. W 1919 roku został studentem tej uczelni. W 1923 roku uzyskał dyplom inżyniera fizyka. Dwa lata później został zaangażowany przez Marię Skłodowską-Curie jako jej laborant osobisty w paryskim Instytucie Radowym. W tej placówce poznał Irenę Curie. Wspólna praca doprowadziła do wytworzenia więzi między młodymi.

W 1926 roku zawarli ślub i przybrali nazwisko Joliot-Curie. Jednocześnie została zapoczątkowana ich wieloletnia, pełna sukcesów współpraca naukowa. Fryderyk Joliot-Curie nie porzucił jednak od razu swych własnych prac. W 1927 roku uzyskał licencjat nauk fizykalnych.

Jego pierwsze badania dotyczyły elektrochemii pierwiastków promieniotwórczych, zwłaszcza polonu. Prace te były bardzo trudne ze względu na znikome ilości badanych pierwiastków. Opracował więc metodę mikroelektrochemiczną. Metoda ta polega na mierzeniu w sposób ciągły ilości pierwiastka osadzającego się na elektrodzie zanurzonej w roztworze. Zespół tych badań stanowił przedmiot pracy doktorskiej, której obrona odbyła się w 1930 roku.

Stopniowo wzrastało zainteresowanie Fryderyka Joliot promieniami α . Wspólnie z żoną otrzymali preparat polonowy o dużej aktywności.

W 1933 roku wyznaczyli z dużą dokładnością masę nowo odkrytej cząstki - neutronu, zidentyfikowanego przez Chadwicka.

Fryderyk Joliot wykazał również istnienie anihilacji pary negaton - pozyton z wytworzeniem dwóch fotonów γ.

Joliotowie zaobserwowali emisję pozytonów poza wyzwalaniem neutronów, również podczas bombardowania cząstkami α, pewnych pierwiastków lekkich (boru, magnezu i glinu). Usunąwszy następnie źródło promieni α, stwierdzili, że emisja pozytonów nie ustała, lecz jej natężenie zmniejsza się wykładniczo z upływem czasu, jak w zjawiskach promieniotwórczości. W ten sposób po raz pierwszy sztucznie otrzymano nowe nuklidy promieniotwórcze, &beta⁺ promieniotwórcze. Odkryte zjawisko nazwano promieniotwórczością sztuczna.

Promienie α przekształcają jądro glinu w izotop fosforu, wytrącając z niego neutron. Badacze wytworzyli również promieniotwórczy azot oraz radiokrzem.

Irena i Fryderyk Joliot-Curie zastąpili w niektórych pracach cząstki α neutronami. W ten sposób otrzymali dalsze sztuczne radionuklidy.

Prace te zapoczątkowały nową dziedzinę nauki z pogranicza fizyki i chemii: chemię jądrową.

Za odkrycie sztucznej promieniotwórczości, a ściślej za wytworzenie sztucznych radionuklidów, Joliotowie otrzymali w 1935 roku nagrodę Nobla w zakresie chemii.

W 1937 roku Fryderyk Joliot został powołany na stworzoną dla niego w College de France katedrę chemii jądrowej. Zorganizował ponadto Zakład Syntezy Atomowej w Państwowym Ośrodku Badań Naukowych.

Na początku maja 1939 roku Fryderyk Joliot wraz z innymi badaczami zgłosili trzy patenty dotyczące przemysłowego zastosowania łańcuchowej reakcji rozszczepienia do celów energetycznych.

Po wojnie w 1946 roku Fryderyk Joliot-Curie został mianowany wysokim komisarzem do spraw energii atomowej we Francji. Pod jego kierownictwem zbudowano i uruchomiono 12 grudnia 1948 roku pierwszy reaktor jądrowy ZOE (był to reaktor o mocy praktycznie zerowej, Z-Zero, paliwo to dwutlenek uranu, O-Oxyde, moderator to ciężka woda, E-Eau).

Po śmierci żony w 1956 roku Fryderyk Joliot objął kierownictwo katedry fizyki ogólnej i promieniotwórczości na Uniwersytecie Paryskim oraz dyrekcję instytutu radiowego. Doprowadził do otwarcia wielkiego ośrodka fizyki jądrowej w Orsay pod Paryżem i uruchomienia tam w 1958 r. synchrotronu.

Fryderyk Joliot-Curie zmarł 14 sierpnia 1958 roku.

Fryderyk Joliot-Curie został odznaczony wysokimi orderami polskimi. Otrzymał również doktorat honorowy w 1949 roku Uniwersytetu Łódzkiego, później Jagiellońskiego, Marii Curie-Skłodowskiej i Warszawskiego. W 1951 roku został członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Fizycznego [11,12].

Na górę