Np.
- dyfuzja do Si typu p atomów dających zanieczyszczenia typu n (np. fosforu)
w temperaturze 700-900oC.
Detektory
dryfowe ("Li - drifted detectors")
Najlepiej nadają się do detekcji promieniowania λ- metoda zaproponowana
przez Pella w 1960 roku, polega na kompensowaniu zanieczyszczeń określonego
typu przez wprowadzone do pewnej objętości półprzewodnika atomy kompensujące.
Najczęściej stosowana metoda polega przy tym na wdryfowaniu przyłożonym
napięciem elektrycznym donorów jonów litu do krzemu lub germanu typu
p posiadających zanieczyszczenia akceptorowe. Technicznie proces ten
przeprowadza się w ten sposób, że najpierw na oczyszczoną powierzchnie
półprzewodnika typu p napyla się warstewkę litu, a następnie w podwyższonej
temperaturze rzędu 400-500oC wdyfundowuje się ten lit na
głębokość rzędu kilkuset um, otrzymując normalne złącze typu n-p. Jeśli
następnie w temperaturze 130-150oC przyłożymy do tego złącza
napięcie rzędu kilkuset Voltów tak skierowane, aby od strony litu potencjał
był dodatni to uzyskamy w ciągu kilku do kilkudziesięciu godzin wnikanie
do półprzewodnika typu p i całkowita kompensację nośników nawet do bardzo
dużej głębokości.
-
Jony Li = donory; mogą poruszać się pod wpływem napięcia np. do Si typu
p dyfuzja Li na głębokość kilkuset µ (złącze p - n) w temp. ~
150oC przyłożone napięcie wsteczne (~ kilkaset V) powoduje
wniknięcie jonów Li na głębokość ~ kilka mm
Przechowywanie i praca detektora w temp. ~120 K i w próżni
(Źródło:http://www.carbon14.pl/~gosia/pdf/metody_detekcji_promieniowania_jadrowego.pdf)