Przez całe życie jesteśmy narażeni na działanie promieniowania kosmicznego. Jest to promieniowanie, które dociera do atmosfery ziemskiej ze źródeł promieniowania rozsianych w kosmosie. Składa się ono głównie z protonów (ok. 93%), cząstek α (ok. 6%) oraz jąder różnych pierwiastków (głównie lekkich, np. C, N, O, Ne, Li, B, Be) aż do żelaza włącznie. Głównym źródłem tych cząstek są prawdopodobnie wybuchy gwiazd nowych i supernowych oraz procesy przebiegające w głębi Słońca.

Promienie kosmiczne pierwotne po zetknięciu się z atmosferą ziemską, w wyniku zderzeń z jej składnikami, generują cząstki wtórne typu mezonów, hiperonów, elektronów, które z kolei ulegają przemianom w inne cząstki.

Powstawanie wtórnego promieniowania kosmicznego w górnych warstwach atmosfery Ziemi.
Rys.56, str.66: [11] Andrzej Czerwiński, "Energia jądrowa i promieniotwórczość", 1998 Oficyna Edukacyjna.

Promieniowanie kosmiczne poza atmosferą ziemską różni się od tego, które występuje na powierzchni Ziemi. Jego natężenie na różnych wysokościach jest różne. Na poziomie morza staje się bardzo małe - na 1 cm² powierzchni w ciągu minuty pada zaledwie jedna cząstka. Im wyżej ponad poziom morza, tym natężenie promieniowania kosmicznego jest większe [11,12].

Zmiany natężenia promieniowania kosmicznego (w postaci dawki) ze wzrostem wysokości.
Rys.57, str.66: [11] Andrzej Czerwiński, "Energia jądrowa i promieniotwórczość", 1998 Oficyna Edukacyjna.