Języki Programowania 8

From MJanik

(Difference between revisions)

Latest revision as of 10:08, 21 November 2025

W ramach przygotowania do zadania możesz:

zapoznać się z plikiem: Makefile - instrukcja i przygotować Makefile dla ostatnio pisanego programu
napisz klasę MojeLiczby, która zawiera pole stl::vector<int> liczby oraz metody:
- void generuj(n) - generuje n liczb z zakresu 0-99 i wstawia je na koniec vecotr'a
- void print() - wypisuje wszystkie liczby zapisane w wektorze
- void clear() - usuwa wszyskie liczby dotychczas zapisane w wektorze
zmodyfikuj funkcję main w taki sposób, by przyjmowała jako argument ilość liczb które instancja (obiekt) klasy MojeLiczby ma wygenerować i wypisać na ekran.

Przykład wywołania programu:  ./programLiczby 10
Przykładowy efekt: 4 39 58 67 85 2 33 44 7 83

Makefile

Czym jest Makefile? Makefile to plik konfiguracyjny używany przez narzędzie make do automatyzacji procesu kompilacji. Pozwala definiować zasady budowania programu: które pliki należy skompilować, w jakiej kolejności i z jakimi poleceniami.

Po co stosować Makefile?

  * Automatyzuje budowę programu (kompilacja, linkowanie, czyszczenie plików pośrednich).
  * Skraca czas — kompilowane są tylko pliki, które zostały zmodyfikowane.
  * Upraszcza pracę w dużych projektach z wieloma plikami źródłowymi.
  * Pozwala definiować własne cele (targets), np. make clean.

Najczęstsze elementy Makefile

  * *Cel (target)* – nazwa zadania, np. main.
  * *Reguła (rule)* – określa zależności i polecenia, które mają zostać wykonane.
  * *Zależności (dependencies)* – pliki, od których zależy dany cel.
  * *Polecenia (commands)* – komendy wykonywane przez make (musi je poprzedzać tabulator!).

Przykładowy Makefile

CXX=g++
CXXFLAGS=-Wall -O2

main: main.o utils.o
   $(CXX) $(CXXFLAGS) main.o utils.o -o main

main.o: main.cpp utils.hpp
utils.o: utils.cpp utils.hpp

clean:
   rm -f *.o main

Kiedy używać Makefile?

  * Gdy projekt składa się z więcej niż jednego pliku źródłowego.
  * Gdy chcesz mieć powtarzalny i automatyczny proces budowania.
  * Gdy potrzebujesz wygodnego sposobu zarządzania kompilacją i plikami pośrednimi.

Podsumowanie Makefile jest prostym, ale bardzo skutecznym narzędziem umożliwiającym automatyzację kompilacji w projektach C/C++. Ułatwia zarządzanie kodem, oszczędza czas i pozwala utrzymać porządek w projekcie.

Kontener STL std::vector

Czym jest std::vector? std::vector to sekwencyjny kontener z biblioteki STL, który przechowuje elementy w sposób ciągły w pamięci. Umożliwia dynamiczne powiększanie i zmniejszanie rozmiaru podczas działania programu. Dostarcza szybki dostęp do elementów przez indeks (operacja O(1)) oraz efektywne dodawanie na końcu (amortyzowane O(1)).

Najważniejsze cechy

  * Elementy są przechowywane w kolejności dodania.
  * Rozmiar może się zmieniać w trakcie działania programu.
  * Zapewnia dostęp za pomocą operatora [] i metody at().
  * Posiada bogaty zestaw metod do modyfikowania zawartości.

Najczęściej używane metody

  * push_back(x) – dodaje element na końcu.
  * pop_back() – usuwa ostatni element.
  * size() – zwraca liczbę elementów.
  * empty() – sprawdza, czy wektor jest pusty.
  * clear() – usuwa wszystkie elementy.
  * begin(), end() – iteratory pozwalające przechodzić po wektorze.

Przykład użycia

#include <vector> 
#include <iostream>

int main() {
   std::vector<int> liczby;
   liczby.push_back(10);
   liczby.push_back(20);
   liczby.push_back(30);
   for (size_t i = 0; i < liczby.size(); i++) {
       std::cout << liczby[i] << std::endl;
   }

   return 0;
}

Kiedy używać std::vector?

  * Gdy potrzebujesz dynamicznej tablicy.
  * Gdy kluczowy jest szybki dostęp do elementów.
  * Gdy dane często dodajesz na końcu kontenera.
  * Gdy zależy Ci na prostocie i efektywności.

Podsumowanie std::vector to najczęściej używany kontener STL dzięki swojej wydajności, elastyczności i intuicyjności. W większości przypadków stanowi zalecaną strukturę do przechowywania sekwencji danych w C++.

Parametry wywołania programu (zmiany w deklaracji funkcji main):

int main(int argc, char **argv){ 
}

Gdzie:

argc - liczba parametrów, z którymi został wywołany program 
**argv - tablica parametrów (każdy jako char*): 
argv[0] - nazwa programu 
argv[1], argv[2]... - kolejne parametry wywołania programu

Np. wywołanie programu program mogło by mieć formę:

./program Ala 3

Wtedy:

//argc == 4 
//argv[0] == "program" 
//argv[1] == "Ala" 
//argv[2] == "3"   ||  zmiana ”3” na 3 (liczbę) – funkcja atoi. np int a = atoi(”3”);  							 z biblioteka: <stdlib.h>

Przyporządkowanie tych parametrów wykonuje się samoistnie w momencie wywołania programu, jedynym wkładem programisty jest zadeklarowanie funkcji main w formie int main(int argc, char **argv)

Navigation

Języki Programowania 8

From MJanik

Latest revision as of 10:08, 21 November 2025