Albert Einstein

Największy geniusz fizyki:

- stworzył Szczególną Teorię Względności (1905, układy inercjalne)

- stworzył Ogólną Teorią Względności (1915, układy nieinercjalne i grawitacja)

- zrewolucjonizował całą fizykę zaprzeczając istnieniu czasu absolutnego, wprowadzając czasoprzesteń,

   jej zakrzywienie dla ruchów przyspieszonych i grawitacji, równoważność masy i energii  E=mc^2

  Albert Abraham Michelson     Bonanza

 (ur. 1852 w Strzelnie, zm.1931 w Pasadenie) – amerykański fizyk pochodzenia polsko-żydowskiego.

W roku 1907 otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki za konstrukcję precyzyjnych instrumentów optycznych i pomiary w dziedzinie spektroskopii i metrologii przy ich użyciu. Był drugim Amerykaninem noblistą (po Teodorze Rooseveltcie), a pierwszym w naukach ścisłych.

lista laureatów Nagrody Nobla związanych z Polską

  Edward Williams Morley

Razem z Albertem Michelsonem udowodnił brak wpływu ruchu orbitalnego Ziemi na prędkość światła, przeprowadzając tzw. doświadczenie Michelsona-Morleya w 1887 roku.

  Hendrik Antoon Lorentz

Holenderski wybitny fizyk, który aby pogodzić mechanikę klasyczną z teorią elektromagnetyzmu, rozwijał teorię znaną dzisiaj jako teoria eteru Lorentza, którą jednak porzucil na rzecz Szczególnej teorii względności. Do najbardziej znanych osiągnięć należą transformacja Lorentza, teoria wyjaśniająca zjawisko dyspersji i przewodnictwa elektrycznego, wzór na skrócenie ciała sztywnego w ruchu (kontrakcja Lorentza-Fitzgeralda). Wyjaśnił teoretycznie zjawiska rozszczepienia linii widmowych w polu magnetycznym (zjawisko Zeemana). W roku 1902 otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki, razem z Pieterem Zeemanem (swoim dawnym studentem). Oprócz fizyki teoretycznej, zajmował się też praktyką: w roku 1919 został wybrany przewodniczącym zespołu uczonych i inżynierów pracujących przy przegrodzeniu tamą zatoki Zuiderzee. Lorentz był uznawany za jednego z najwybitniejszych fizyków swojego okresu.

W roku 1925, z okazji pięćdziesięciolecia doktoratu Lorentza, Królewska Holenderska Akademia Sztuk i Nauk ustanowiła medal jego imienia. Ta nagroda naukowa z dziedziny fizyki teoretycznej przyznawana jest co cztery lata.

  Hermann Minkowski 

Niemiecki matematyk i fizyk pochodzenia polskiego i żydowskiego, profesor uniwersytetów w Bonn (od 1893), Królewcu (od 1894), Zurychu (od 1896, gdzie był nauczycielem Einsteina) i Getyndze (od 1902). Wprowadził idee geometryczne do fizyki matematycznej, teorii względności i teorii liczb.

Jedną z zasług Minkowskiego jest wykład szczególnej teorii względności w oparciu o tak zwaną przestrzeń Minkowskiego. Około roku 1907 Minkowski doszedł do wniosku, że idee Einsteina oparte na wcześniejszych pracach Lorentza i Poincarégo dadzą się łatwiej przedstawić, jeśli czas i przestrzeń potraktować jako wymiary pewnej przestrzeniczterowymiarowej, a nie osobne i niezwiązane ze sobą wielkości. Można przyjąć, że to właśnie Minkowskiemu zawdzięczamy interpretację czasu jako czwartego wymiaru i istnienie terminu czasoprzestrzeń.

  Enrique Loedel Palumbo

Latynoski fizyk, od którego nazwiska nazywane jest geometryczne przedstawienie dwu (tylko) układów relatywistycznych, które mają jednakową miarę odległości na wszystkich 4 osiach, które na przemian są prostopadłe   ( x do ct',  x' do ct )