Zakład VII Fizyki Jšdrowej

Najważniejsze prace prof. Stefana Ćwioka

dotyczą fizyki jąder ciężkich i superciężkich. Nie ulega wątpliwości, że był on pionierem badań teoretycznych w tej dziedzinie.

Do jego największych osiągnięć można zaliczyć:

Tematyka Publikacje

1 Pokazanie, że bariery na rozszczepienie jąder o Z>100 silnie zależą od deformacji trójosiowych. Stwierdził, że jądra o N=162 są szczególnie stabilne ze względu na wystąpienie zdeformowanego efektu powłokowego. Przewidywanie to zostało potwierdzone doświadczalnie w GSI i USA. Przed jego pracami sadzono, ze długo życiowe jądra superciężkie stanowią "wyspę", która oddzielona jest od "kontynentu" jądrowego obszarem jąder o niezwykle krótkich czasach życia. Stefan Ćwiok pokazał, ze ze względu na efekt deformacyjny dla N=162 mamy w rzeczywistości do czynienia z półwyspem.... S.Cwiok, V.V.Pashkevich, J.Dudek, W.Nazarewicz
Fission Barriers of Transfermium Elements,
Nucl.Phys. A410, 254 (1983)

2 Wytłumaczył zagadkowe dane doświadczalne pokazujące wystąpienie dwóch rodzajów rozszczepienia w izotopach fermu. Pokazał, że nowy "symetryczny" kanał rozszczepienia można związać z podziałem jądra fermu-264 na dwa powójnie-magiczne jądra cyny-132. S.Cwiok, P.Rozmej, A.Sobiczewski, Z.Patyk,
Two Fission Modes of the Heavy Fermium Isotopes,
Nucl.Phys. A491, 281 (1989)

3 Wykonał pierwsze realistyczne obliczenia stanów podstawowych i barier na rozszczepienie jąder superciężkich włączając deformacje multipolowe wyższych rzędów. S.Cwiok, A.Sobiczewski, Potential Energy and Fission Barriers of Superheavy Nuclei Calculated in Multidimensional Deformation Space
Z.Phys. A342, 203 (1992)

4 Pokazał, że w wielu jądrach z obszaru aktynowców pojawi się trzecie (metastabilne) minimum energii odpowiadające kształtom jądrowym o złamanej symetrii odbiciowej. Takie silnie asymetryczne minima można związać z istnieniem konfiguracji o charakterze klastrowym, w których cięższym klasterm jest jądro cyny-132 S.Cwiok, W.Nazarewicz, J.X.Saladin, W.Plociennik, A.Johnson, Hyperdeformations and Clustering in the Actinide Nuclei
Phys.Lett. 322B, 304 (1994)

5 Wykonał systematyczne obliczenia struktury nieparzystych jąder superciężkich. Na obliczeniach tych opierała się (i w dalszym ciągu opiera) interpretacja danych doświadczalnych z GSI i Jyvaskyla. S.Cwiok, S.Hofmann, W.Nazarewicz
Shell Structure of the Heaviest Elements,
Nucl.Phys. A573, 356 (1994)

6 W pracach najnowszych, bazujących na mikroskopowych modelach samozgodnych, pokazał, że protonowa liczba magiczna w obszarze jąder superciężkich jest Z=126 (lub Z=120) a nie Z=114 jak sadzono przez dziesiątki lat. Obliczenia jego sugerują istnienie obszaru współistnienia kształtów dla Z~116 i N~176. Do jąder z tego rejonu dochodzi się obecnie w Dubnej wykorzystując reakcje typu "gorącej fuzji". S.Cwiok, J.Dobaczewski, P.-H.Heenen, P.Magierski, W.Nazarewicz,
Shell Structure of the Superheavy Elements,
Nucl.Phys. A611, 211 (1996)
S.Cwiok, W.Nazarewicz, P.H.Heenen,
Structure of Odd-N Superheavy Elements,
Phys.Rev.Lett. 83, 1108 (1999)
S.Cwiok, P.H.Heenen, W.Nazarewicz, Shape coexistence and triaxiality in the superheavy nuclei
Nature 433, 705 (2005)

Redakcja: W. Nazarewicz

	Tematyka	Publikacje
1	Pokazanie, że bariery na rozszczepienie jąder o Z>100 silnie zależą od deformacji trójosiowych. Stwierdził, że jądra o N=162 są szczególnie stabilne ze względu na wystąpienie zdeformowanego efektu powłokowego. Przewidywanie to zostało potwierdzone doświadczalnie w GSI i USA. Przed jego pracami sadzono, ze długo życiowe jądra superciężkie stanowią "wyspę", która oddzielona jest od "kontynentu" jądrowego obszarem jąder o niezwykle krótkich czasach życia. Stefan Ćwiok pokazał, ze ze względu na efekt deformacyjny dla N=162 mamy w rzeczywistości do czynienia z półwyspem....	S.Cwiok, V.V.Pashkevich, J.Dudek, W.Nazarewicz Fission Barriers of Transfermium Elements, Nucl.Phys. A410, 254 (1983)
2	Wytłumaczył zagadkowe dane doświadczalne pokazujące wystąpienie dwóch rodzajów rozszczepienia w izotopach fermu. Pokazał, że nowy "symetryczny" kanał rozszczepienia można związać z podziałem jądra fermu-264 na dwa powójnie-magiczne jądra cyny-132.	S.Cwiok, P.Rozmej, A.Sobiczewski, Z.Patyk, Two Fission Modes of the Heavy Fermium Isotopes, Nucl.Phys. A491, 281 (1989)
3	Wykonał pierwsze realistyczne obliczenia stanów podstawowych i barier na rozszczepienie jąder superciężkich włączając deformacje multipolowe wyższych rzędów.	S.Cwiok, A.Sobiczewski, Potential Energy and Fission Barriers of Superheavy Nuclei Calculated in Multidimensional Deformation Space Z.Phys. A342, 203 (1992)
4	Pokazał, że w wielu jądrach z obszaru aktynowców pojawi się trzecie (metastabilne) minimum energii odpowiadające kształtom jądrowym o złamanej symetrii odbiciowej. Takie silnie asymetryczne minima można związać z istnieniem konfiguracji o charakterze klastrowym, w których cięższym klasterm jest jądro cyny-132	S.Cwiok, W.Nazarewicz, J.X.Saladin, W.Plociennik, A.Johnson, Hyperdeformations and Clustering in the Actinide Nuclei Phys.Lett. 322B, 304 (1994)
5	Wykonał systematyczne obliczenia struktury nieparzystych jąder superciężkich. Na obliczeniach tych opierała się (i w dalszym ciągu opiera) interpretacja danych doświadczalnych z GSI i Jyvaskyla.	S.Cwiok, S.Hofmann, W.Nazarewicz Shell Structure of the Heaviest Elements, Nucl.Phys. A573, 356 (1994)
6	W pracach najnowszych, bazujących na mikroskopowych modelach samozgodnych, pokazał, że protonowa liczba magiczna w obszarze jąder superciężkich jest Z=126 (lub Z=120) a nie Z=114 jak sadzono przez dziesiątki lat. Obliczenia jego sugerują istnienie obszaru współistnienia kształtów dla Z~116 i N~176. Do jąder z tego rejonu dochodzi się obecnie w Dubnej wykorzystując reakcje typu "gorącej fuzji".	S.Cwiok, J.Dobaczewski, P.-H.Heenen, P.Magierski, W.Nazarewicz, Shell Structure of the Superheavy Elements, Nucl.Phys. A611, 211 (1996) S.Cwiok, W.Nazarewicz, P.H.Heenen, Structure of Odd-N Superheavy Elements, Phys.Rev.Lett. 83, 1108 (1999) S.Cwiok, P.H.Heenen, W.Nazarewicz, Shape coexistence and triaxiality in the superheavy nuclei Nature 433, 705 (2005)
Redakcja: W. Nazarewicz