Oscylator tłumiony. Ruch drgający jest jednym z podstawowych rodzajów ruchu występujących w przyrodzie i dlatego stanowi obiekt badań fizyków. Najogólniej taki ruch można określić jako periodyczny ruch ciała o niezerowej masie wokół położenia równowagi. Spośród ruchów drgających można wyróżnić pewną specjalną klasę ruchów zwanych drganiami harmonicznymi. Ciała podlegające takim ruchom nazywamy oscylatorami harmonicznymi. Podczas takiego ruchu wychylenie ciała z położenia równowagi zmienia się sinusoidalnie z czasem. Ruchem o takich własnościach jest ruch ciała o masie m pod wpływem siły, zwanej harmoniczną, która jest proporcjonalna do wychylenia ciała z położenia równowagi ze znakiem minus. Jeżeli dla przypadku jednowymiarowego wychylenie ciała oznaczymy jako x, masę jako m to równanie Newtona dla takiego ciała ma postać:

gdzie k jest współczynnikiem proporcjonalności w wyrażeniu określającym siłę harmoniczną, a dwie kropki nad zmienną x oznaczają dwukrotne różniczkowanie po czasie. Równania tego typu są bardzo powszechne w fizyce i nazywa się je równaniami oscylatora harmonicznego. Rozwiązaniem tego równania jest w szczególności funkcja sinus, co oznacza, że wykresem wychylenia ciała w funkcji czasu jest sinusoida. Jeżeli na poruszające się ciało działa dodatkowo siła tarcia to jego ruch przestaje być harmoniczny. Równanie opisujące ruch takiego ciała ma postać:

gdzie γ jest stałą określającą siłę tarcia i nazywa się współczynnik tarcia, a jedna kropka nad zmienną x oznacza jednokrotne różniczkowanie po czasie. Rozwiązaniem tego równania jest funkcja sinus o malejącej amplitudzie, co można obserwować na przygotowanej animacji. Łapiąc szary kwadracik i „odchylając” go z położenia równowagi ustalamy początkowe wychylenie. Wartość współczynnika tłumienia ustalamy w odpowiednim polu. Po puszczeniu na wykresie poniżej obserwujemy jak zmienia się wychylenie w funkcji czasu.