Cząstki w polu magnetycznym. Naturalne źródła promieniotwórcze emitują 3 rodzaje cząstek: naładowane elektrycznie cząstki α i β oraz  obojętne cząstki γ. Cząstka α to jądro helu składające się z 2 protonów oraz 2 neutronów, posiadające więc ładunek +2e, gdzie e to ładunek elementarny. Cząstka β to elektron o ładunku –e. Cząstka γ to wysokoenergetyczne promieniowanie elektromagnetyczne, które nie posiada ładunku. Ze względu na odmienność ładunku elektrycznego dla tych 3 rodzajów promieniowania można łatwo „odróżnić” jeden rodzaj cząstki od drugiego. Aby tego dokonać należy umieścić wiązkę w polu magnetycznym o określonym kierunku i obserwować w którą stronę odchylają się cząstki tworzące wiązkę. Takie postępowanie jest uzasadnione postacią wzoru na siłę działającą na poruszającą się naładowaną cząstkę, czyli ze wzorem na siłę Lorentza F_L

gdzie q to ładunek cząstki, v to wektor jej prędkości, a B to wektor indukcji pola magnetycznego. Widzimy, że dla innej wartości ładunku q, przy pozostałych zmiennych takich samych, otrzymujemy siły Lorentza o przeciwnych zwrotach, co oznacza, że kierunki w których odchylają się cząstki  α oraz  β są przeciwne. Ze względu na brak ładunku kierunek cząstek γ nie zmienia się. To zjawisko możemy zaobserwować w przygotowanej animacji. Dodatkowo ze względu na większą masę cząstki α niż  β, promień skrętu cząstki α jest większy. Zmieniając zwrot oraz wartość indukcji pola magnetycznego możemy zaobserwować te efekty.