Amerykańscy naukowcy, twórcy bomby atomowej, przed pierwszą próbą detonacji bomby 16 lipca 1945 roku zakładali się o potęgę wybuchu. Jak się okazało, przewidywania większości twórców tej potężnej broni były dziesięcio - dwudziesto - trzydziesto a nawet stukrotnie niższe niż rzeczywista siła wybuchu bomby, która wynosiła od 17 do 20 kt trotylu.
Jeden z twórców bomby atomowej tak później napisał:
"Nie czuję najmniejszej dumy z pracy, którą wykonaliśmy... Być może, siła niszczycielska bomby jest tak wielka, że zmusi ludzi do pokojowego współżycia..."[9].
Istotnie, po raz pierwszy w historii zrobiono wynalazek, który mógł zagrażać życiu wszystkich obywateli, a może i wszystkich ludzi na kuli ziemskiej.
Bomby zrzucone na Hiroszimę i Nagasaki spowodowały ogromne zniszczenia i pochłonęły liczne ofiary. Podczas próbnych wybuchów jądrowych zdarzały się nieszczęśliwe wypadki, jak chociażby z japońskimi rybakami, którzy mimo że teoretycznie znajdowali się poza zasięgiem działania bomby, zostali napromieniowani po wybuchu na atolu Bikini 1 marca 1954 roku, gdyż wiatr niespodziewanie zmienił swój kierunek[9]. W byłym imperium sowieckim (ale nie tylko) ogromna obszary kraju w okolicach poligonów jądrowych w Czelabińsku, Semipałatyńsku i na Nowej Ziemi oraz wód basenu Morza Północnego zostały zdewastowane próbami jądrowymi i skażone wskutek beztroskiego składowania, odprowadzania do rzek i jezior odpadów z zakładów jądrowych oraz pozbywania się zużytych reaktorów okrętów atomowych[10]. Wszystkie powyższe zagrożenia i niebezpieczeństwo jakie niesie broń jądrowa sprawiają, że ludzie czują wobec niej paniczny strach. W opinii publicznej wykształtował się przede wszystkim irracjonalny niemal lęk przed promieniowaniem, podsycany niejednokrotnie przez media przerażającymi zdjęciami i relacjami. W świadomości ludzi nie istnieje też różnica między energetyką jądrową a bronią jądrową i może dlatego np. awaria czarnobylska choć nie była największą katastrofą XX wieku, to z pewnością była największą katastrofą psychologiczną.