Ernest Rutherford
Urodził się 30 sierpnia 1871 roku w Brightwater w pobliżu miasta Nelson w Nowej Zelandii. Uczył się na nowozelandzkim uniwersytecie, a następnie uzyskał stypendium w Cambridge. Tam pracował pod kierownictwem Sir Josepha Johna Thomsona w Laboratorium Cavendisha. Tam też uzyskał stopień doktora. Otrzymał katedrę fizyki na uniwersytecie w Montrealu. Zajął się badaniem promieniotwórczości wykrywając cząstki alfa i beta. Cząstki alfa to, jak stwierdził w 1899 roku, strumień atomów helu pozbawionych elektronów, a cząstki beta - to elektrony. W 1903 roku opublikował we współpracy z Frederic'iem pracę -"Przemiana promieniotwórcza". Znalazł się w niej wzór opisujący zależność promieniowania od czasu i dowód na to, że ilość rozpadów promieniotwórczych w próbce jest proporcjonalna do ilości atomów substancji radioaktywnej. Odkrył, że stała proporcjonalności dla różnych pierwiastków wyrażona jest inną stałą, którą nazwał stałą radioaktywną (stałą zaniku). Wyznacza ona szybkość zachodzenia przemian radioaktywnych. Rok później Rutherford stwierdził, że odwrotność stałej zaniku pomnożona przez pewną liczbę określa czas połowicznego rozpadu (czas po jakim ilość radioaktywnego pierwiastka spada o połowę). Naukowiec dowiódł tego badając pierwiastki polon i rad, dla których czas połowicznego rozpadu jest znacznie krótszy niż dla uranu. W roku 1907 Rutheford wrócił do Anglii. Został profesorem w Manchesterze. Zajął się badaniem oddziaływania promieni alfa z materią. Skonstruował wraz z Hansem Geigerem przyrząd do rejestrowania cząstek alfa - spintaryskop. Dzięki temu urządzeniu asystentom Rutherforda - Geigerowi i Marsdenowi udało się zaobserwować zjawisko, które później -w 1911 roku- wyjaśnił Rutherford budując nowy, planetarny model atomu. W 1914 roku Rutherford udowodnił falową strukturę promieniowania gamma. W roku 1919 przeniósł się do Cambridge, gdzie objął kierownictwo Laboratorium Cavendisha. W tym samym roku udało mu się przeprowadzić pierwszą w historii sztuczną przemianę jądrową. Naświetlając promieniami alfa atomy azotu otrzymał nowy rodzaj promieniowania o masie atomu wodoru i ładunku dodatnim. Był to strumień protonów: jądro azotu + cząsteczka alfa = proton + jądro tlenu W czasie Pierwszej Wojny Światowej Rutherford opracował metodę wykrywania niemieckich łodzi podwodnych dzięki nasłuchowi. W 1908 roku Ernest Rutherford otrzymał nagrodę Nobla. W 1914 został uhonorowany tytułem szlachcica, a później -barona. Ten wielki naukowiec zmarł 19 października 1937 roku. [5]