Irene Joliot-Curie (1897-1956)
Fizyk i chemik, córka M. Skłodowskiej i P. Curie, żona Frederica. Pracowała w Instytucie Radowym w Paryżu, początkowo pod kierownictwem matki. W 1932 roku objęła kierownictwo naukowe tego instytutu, w 1946 r. została jego dyrektorem. Od 1937 r. była profesorem Sorbony. W latach 1936-1937 w okresie frontu ludowego, była wiceministrem (jako pierwsza kobieta we Francji) do spraw badań naukowych. Jej działalność społeczna przejawiała się wuczestnictwie w ruchu kobiecym oraz ruchu pokoju (była członkiem Światowej Rady Pokoju). W latach 1946-1950 była Komisarzem do Spraw Energii Atomowej (usunięta za lewicowe przekonania), dzięki jej inicjatywie powstał francuski ośrodek badań jądrowych w d'Orsay. Członek PAN (od 1952 r.) oraz onnych akademii nauk i towarzystw naukowych.
Pierwsze prace naukowe dotyczyły własności cząstek alfa emitowanych podczas rozpadu promieniotwórczego; później pracowała głównie z mężem. W 1933 roku przeprowadzili jedno z pierwszych doświadczeń nad kreacją par negaton - pozyton oraz dokonali w 1934 roku odkrycia sztucznej promieniotwórczości, za co rok później otrzymali nagrodę Nobla.
Podczas badań nad działaniem neutronów na jądra uranu Irene Joliot-Curie stwierdziłą w 1938 roku w produktach reakcji jądrowej obecność pierwiastka podobnego do lantanu.
Autorka pracy: "Promieniotwórczość naturalna i sztuczna" (1955) [10]