Jean Frédéric Joliot-Curie (1900 - 1958)
Francuski fizyk. Ukończył Ecole de Physique et Chimie w Paryżu i w roku 1925 zaczął pracować jako asystent Marii Skłodowskiej-Curie w Instytucie Radowym. W 1926 roku poślubił jej córkę, Irene Curie.
Wraz z żoną, odkryli zjawisko tworzenia par elektron-pozyton z fotonów, a 1934 odkryli i badali zjawisko sztucznej promieniotwórczości. Za te odkrycia zostali wspólnie uhonorowani Nagrodą Nobla z chemii w roku 1935.
Później w College de France pracował nad reakcją łańcuchową i kontrolowaną reakcją nuklearną z użyciem radu i ciężkiej wody. Po inwazji hitlerowskich Niemiec udało mu się wyniki swoich badań przemycić do Anglii.
Brał czynny udział we francuskim ruchu oporu. Po wojnie rozpoczął pracę w francuskim ośrodku badań jądrowych w Orsay, gdzie był dyrektorem tego ośrodka. Był komunistą, członkiem Francuskiej Partii Komunistycznej od 1942 roku.
W roku 1950 odsunięty od prac w Orsay, pracował jednak dalej w College de France, a po śmierci żony w roku 1956 objął katedrę fizyki na Sorbonie.
Członek wielu prestiżowych towarzystw naukowych, odznaczony francuską Legią Honorową. [13]