Niels Henrik David Bohr
Urodził się w 1885 roku w Kopenhadze. W 1908 roku ukończył studia. Wyjechał do Wielkiej Brytanii gdzie przez kilka lat współpracował z J.J Thomsonem i E. Rutherfordem. W 1916 roku objął katedrę fizyki na uniwersytecie w Kopenhadze. Założył Kopenhaski Instytut Fizyki Teoretycznej i został jego dyrektorem. Instytut ten stał się jednym z najważniejszych centrów rozwoju fizyki atomu w Europie. Najważniejszym osiągnięciem Bohra było opracowanie w 1913 roku teorii budowy atomu wodoru, która tłumaczyła wiele obserwowanych zjawisk. Współtworzył teorię kwantów. W 1928 roku ogłosił zasadę komplementarności, która mówiła, że materia ma dwoistą naturę - wykazuje w pewnych zjawiskach charakter fali, a w innych czątek. Pracował nad teorią jądra atomowego, które przedstawiał jako kroplę ciężkiej i nieściśliwej cieczy. Kropla ta podlegałaby deformacją podobnym do deformacji kropli rzeczywistej cieczy np. rtęci. Model taki rozwinięty następnie przez K. Forda stał się jednym z najważniejszych modeli jądra atomowego.W 1939 roku podał wraz z Johnem Wheelerem teorię rozpadu jądra atomowego. W 1943 roku uciekł z okupowanej Danii. Rozpoczął pracę w Los Alamos przy budowie bomby atomowej. W 1922 roku Bohr otrzymał nagrodę Nobla. Naukowiec został przyjęty do wielu towarzystw naukowych na całym świecie. Otrzymał też liczne tytuły doktora honoris causa (między innymi Uniwersytetu Warszawskiego w Polsce). Jeden z największych uczonych XX wieku zmarł w 1962 roku. [8]