Broń atomowa
Grupa ta zawiera głowice, których reakcja rozszczepienia
(oczywiście z wyjątkiem ładunku konwencjonalnego) jest jedynym źródłem energii.
Gwałtowne złączenie (w wyniku wybuchu ładunku konwencjonalnego)
kilku (z reguły dwóch) części ładunku rozszczepialnego o masie podkrytycznej
przekracza krytyczną granicę reakcji. W tego typu głowice były uzbrojone zarówno Testowane w lipcu 1945 roku bomby atomowe
jak i te zrzucone na miasta japońskie w sierpniu tegoż roku ( Litte Boy i Fatman)
.
Jednakże rozmiary takich głowic podlegają pewnym ograniczeniom. Większe bomby wymagają
większej ilości materiału rozszczepialnego, który: 1) utrudnia utrzymanie go
w formie mas podkrytycznych przed detonacją i 2) utrudnia połączenie go w masę
(nad)krytyczną zanim neutrony, pochodzące czy to z promieniowania tła, czy z
samo rozszczepienia (dotyczy się to zwłaszcza Pu-239), spowodują przed-detonację
(nie wszystkie części ładunku rozszczepialnego zostaną złączone). Z racji pilnego strzeżenia tego typu informacji
w czasach jej tworzenia i ówczesnym niebywałym znaczeniu tej broni - nic więc dziwnego,trudno powiedzieć, jaką największą bombę tego typu udało się stworzyć, a następnie przeprowadzić
bombę udało się stworzyć i przeprowadzić udaną próbę. Prawdopodobnie był to 500 kilotonowy Ivy King zdetonowany 15 listopada
1952 roku. Głowicą zdetonowaną w tym teście była Mk 18 Super Oralloy Bomb (SOB)
zaprojektowana przez zespół Teda Taylora[10].