Broń atomowa

Grupa ta zawiera głowice, których reakcja rozszczepienia (oczywiście z wyjątkiem ładunku konwencjonalnego) jest jedynym źródłem energii. Gwałtowne złączenie (w wyniku wybuchu ładunku konwencjonalnego) kilku (z reguły dwóch) części ładunku rozszczepialnego o masie podkrytycznej przekracza krytyczną granicę reakcji. W tego typu głowice były uzbrojone zarówno Testowane w lipcu 1945 roku bomby atomowe jak i te zrzucone na miasta japońskie w sierpniu tegoż roku ( Litte Boy i Fatman) .
Jednakże rozmiary takich głowic podlegają pewnym ograniczeniom. Większe bomby wymagają większej ilości materiału rozszczepialnego, który: 1) utrudnia utrzymanie go w formie mas podkrytycznych przed detonacją i 2) utrudnia połączenie go w masę (nad)krytyczną zanim neutrony, pochodzące czy to z promieniowania tła, czy z samo rozszczepienia (dotyczy się to zwłaszcza Pu-239), spowodują przed-detonację (nie wszystkie części ładunku rozszczepialnego zostaną złączone). Z racji pilnego strzeżenia tego typu informacji w czasach jej tworzenia i ówczesnym niebywałym znaczeniu tej broni - nic więc dziwnego,trudno powiedzieć, jaką największą bombę tego typu udało się stworzyć, a następnie przeprowadzić bombę udało się stworzyć i przeprowadzić udaną próbę. Prawdopodobnie był to 500 kilotonowy Ivy King zdetonowany 15 listopada 1952 roku. Głowicą zdetonowaną w tym teście była Mk 18 Super Oralloy Bomb (SOB) zaprojektowana przez zespół Teda Taylora[10].