SSBN Ohio

Produkcja/Wstęp

Pierwotnie zamówienia opiewały na 20 jednostek, później zwiększono plany do 24 okrętów. Jednak w trakcie rokowań w sprawie Ograniczenia Strategicznych Broni Ofensywnych zwanych START (Strategic Arms Reduction Talks) rząd Stanów Zjednoczonych wyraził zgodę na obniżenie tej liczby do 18 jednostek. Budowa nowej serii stanowiła jedno pasmo nieustannych opóźnień. Prace wykonawcze nad projektem "OHIO" rozpoczęto dopiero w kwietniu 1976 roku, lecz próby morskie można było przeprowadzić nie wcześniej niż w czerwcu 1981 roku (harmonogram zakładał grudzień 1977 roku). Po kolejnych, ciągnących się w nieskończoność opóźnieniach pod koniec 1997 roku zamówiono zainstalowanie nowych silosów, umożliwiających odpalanie pocisków TRIDENT II, Cztery najbardziej wysłużone jednostki nie będą poddane modernizacji; w efekcie tej decyzji łączny potencjał jednostek ulegnie zmniejszeniu do 14 okrętów w 2002 roku- na rok przed wejściem w życie ustaleń Układu START II.
Koszty zbudowania nowej jednostki były wysokie, rekompensował to dłuższy okres służby pomiędzy przeglądami technicznymi. Okręty wypływały w morze na 70-dniowe patrole, po czym wracały do baz na przegląd trwający 25 dni. Raz na dziewięć lat zaplanowany był pełny przegląd i remont, mający w założeniu trwać cały rok. Dzięki temu wskaźnik dyspozycyjności jednostek wynosi 66% w porównaniu z jedynie 55% dyspozycyjnością starszych okrętów strategicznych SSBN.
Kwota przewidywana w budżecie na rok 1985 określała cenę jednego okrętu na 1,8 miliarda dolarów.

Konstrukcja

Wielkość okrętów limitowana jest powiększeniem ilości wyrzutni rakiet. Kadłub okrętu jest znacznie dłuższy niż innych amerykańskich okrętów podwodnych. Ogranicza to jego manewrowość. Okręty te wykonano jako jednokadłubowe, bez zewnętrznego kadłuba sztywnego. Jedynie w części dziobowej i rufowej kadłub jest zaokrąglony stożkowymi konstrukcjami, które nadają mu kształt zmniejszający opory hydrodynamiczne. Regularny, cylindryczny kształt kadłuba sztywnego jest łatwiejszy do wykonania. W części dziobowej umieszczona jest sferyczna antena sonaru, zbiorniki głównego balastu. Kadłub sztywny w części dziobowej podzielony jest na cztery pokłady.
Na pierwszym pokładzie znajduje się stanowisko dowodzenia, kabina hydroakustyczna, radiowa i nawigacyjna. Na drugim pokładzie umieszczono pomieszczenia mieszkalne i bloki z aparaturą elektroniczną. Na trzecim pokładzie są rozmieszczone aparaty torpedowe i zapasowe torpedy. Wyrzutnie torped przesunięto z dziobu w kierunku kiosku. Są one umieszczone pod kątem (ok. 10 st.) do osi okrętu. Ze względu na duży dziobowy sonar nie było możliwości umieszczenia ich w tradycyjnym miejscu. Najniżej znajdują się baterie akumulatorów. W największym przedziale okrętu rozmieszczono w dwu rzędach 24 pionowe wyrzutnie rakiet, stanowisko ich obsługi i odpalania. W następnych dwóch przedziałach jest reaktor pracujący w obiegu naturalnym i turbiny parowe z reduktorami. Reaktor zasila dwie turbiny parowe. Jedna służy do uzyskiwania dużych, a druga do niskich mocy. Wszystkie urządzenia w maszynowni wytwarzające szumy zostały zamontowane na fundamentach wytłumiających wibracje i są odizolowane od kadłuba.
Na kadłubie sztywnym zamontowano opływową nadbudówkę chroniącą górne części i pokrywy wyrzutni rakiet. Wewnątrz nadbudowy przechowuje się antenę sonaru holowanego, wyciągarkę i boje sygnałowe.
W rufowym zakończeniu kadłuba są balasty i tunel wału śruby. Na zewnątrz są umieszczone stabilizatory pionowe i poziome w układzie "+" ze sterami kierunku i zanurzenia. Na końcach stabilizatorów poziomych umieszczono dodatkowe pionowe płaszczyzny. Na nich umieszczony jest zespół hydrofonów.
Okręty mają jedną siedmiopłatową śrubę wolnoobrotową. Śrubę zaprojektowano tak, aby wytwarzała jak najmniejsze szumy.
Kiosk z dziobowymi sterami zanurzenia umieszczony jest w przedniej części kadłuba. Maksymalne zanurzenie okrętów Ohio wynosi 300 m.

Uzbrojenie

Okręty typu Ohio przenoszą 24 rakiety balistyczne. Są to Tridenty. Długość rakiety Trident C-4 wynosi 10,4 metra, a średnica 1,9 metra. Trzystopniowa rakieta napędzana jest paliwem stałym i przenosi osiem oddzielnych głowic atomowych o mody 100 kT każda. Od roku 1980 rakieta może przenosić odmienny układ ładunków zawierający osiem głowic manewrujących Mk 500, skonstruowanych przez firmę Lockheed. Planuje się wymianę rakiet Trident C-4 na nowsze Trident D-5 -większą rakietą o długości 13,9 metra i średnicy 2,1 metra. Jej zasięg wynosi 11.000 km, a uchyb kołowy zmniejszono do 120 metrów. może przenosić 14 głowic o mocy 150 kT każda, lub siedem ładunków manewrujących o mocy 300 kT każdy. Uzbrojenie torpedowe składa się z czterech wyrzutni Mk 68 kalibru 533 mm umieszczonych poniżej kiosku.