|
Przypomnijmy sobie transformację Galileusza omawianą wcześniej Zgodnie ze wzorem (7.17) prędkość ciała poruszającego się w jednym układzie jest w układzie drugim, poruszającym się względem pierwszego, "sumą odpowiedniej składowej w układzie ruchomym i prędkości translacyjnej samego układu" - jak to sformułowaliśmy wcześniej. Wiemy już jednak, że nie możemy tego zastosować do prędkości światła. Nie możemy też zastosować i od innych obiektów, bowiem w wyniku sumowania nie możemy otrzymać wartości większej od prędkości światła. |
| Rys 10.2. Ruch względny układów odniesienia. |
Dochodzimy do wniosku, że transformacja Galileusza ma określone granice stosowalności i dla dużych prędkości powinna być zastąpiona inną. Ta inna transformacja musi zapewnić stałość prędkości światła niezależnie od tego, w którym układzie odniesienia prędkość ta jest rozpatrywana. Powinna też przechodzić w transformację Galileusza dla małych prędkości. Warunki te spełnia transformacja Lorentza.
|
Dla przypadku, kiedy oba układy maja osie wzajemni równoległe i poruszają się w kierunkach uzgodnionych zwrotów osi Z i Z' transformacja Lorentza określona jest wzorami
|
|
|
(10.5) |
.
Nietrudno zauważyć, że transformacja ta przechodzi w transformację
Galileusza, kiedy 
staje się bliskie zeru.
